Magnez

Związki magnezu, jak przykładowo azbest, talk, dolomit czy nefryt, były znane i używane od wieków. Przez stulecia wszystkie je zaliczano do substancji nazywanych jednym określeniem „wapno”. Z tego wynikało przekonanie, że są to te same substancje będące różnymi odmianami wapna. W roku 1816 Henry Wicker odkrył źródła mineralne niedaleko Epsom w Anglii. W roku 1695 w wodzie mineralnej z Epsom odkryto sól o gorzkim smaku (sól gorzka, siarczan magnezu), którą następnie zaczęto stosować w medycynie.

Naukowcu odkryli, że sól z Epsom można otrzymać działając kwasem siarkowym(VI) na roztwór pozostały po oczyszczeniu soli pochodzącej z wody morskiej. Różnice pomiędzy solą z Epsom (solą gorzką) a solą glauberską (siarczan(VI) sodu) zostały odkryte, ale to, że wapno i magnezja są dwiema różnymi substancjami nie było jasne jeszcze przez długi czas. Jako pierwszy, szkocki chemik, Joseph Black odkrył różnice rozpuszczalności tych dwóch soli w wodzie.

Metaliczny magnez, choć zanieczyszczony i w bardzo małej ilości, został otrzymany w 1808 roku przez Davy’go, który zastosował tę samą procedurę jak przy wydzielaniu sodu i potasu. W 1831 roku Antoine Alexandre Brutus Bussy, francuski chemik, opublikował  „Mémoire sur le Radical métallique de la Magnésie”, w którym opisał sposób otrzymywania magnezu w wyniku ogrzewania chlorku magnezu z potasem w szklanej rurze. Po odmyciu chlorku potasu wodą w naczyniu pozostaje magnez w postaci niewielkich kulek.