Arsen

Związki tego pierwiastka, minerały orpiment i realgar czyli siarczki arsenu, były znane starożytnym Grekom i Rzymianom. Minerał orpiment nazywany był arsenem i Pliniusz Starszy oraz Dioskurydes wspominają w swoich pismach o ich toksycznych właściwościach. Ponadto znajdujemy wzmianki u Dioskurydesa o otrzymywaniu „białego arsenu”, arszeniku, w wyniku prażenia orpimentu.

Nie wiemy dokładnie kto pierwszy otrzymał arsen w formie czystej. Przypisuje się to odkrycie alchemikowi Albertowi Wielkiemu w roku 1250. Paracelsus opisał proces otrzymywania metalicznego arsenu przez wygrzewanie jego minerałów ze skorupkami jaj kurzych. Najprawdopodobniej metaliczny arsen znany był znacznie wcześniej gdyż siarczki arsenu towarzyszą rudom rtęci, a jego ekstrakcja z rudy jest bardzo łatwa. W średniowieczu arsen znany był nie tylko w Europie lecz również na terenach Azji. Alchemicy chińscy znali metody pozwalające na stwierdzenie śmiertelnego zatrucia arsenem, w odróżnieniu do alchemików europejskich. Niestety nie znamy szczegółów metod stosowanych w Chinach. W Europie procedura pozwalająca na wykrycie arsenu w ciele zmarłego pojawiła się dopiero wraz z jej opracowaniem przez Jamesa Marsha w roku 1832. Ten brytyjski chemik, uczeń Michaela Faradaya, został poproszony o stwierdzenie czy John Bodle został otruty przez swojego dziadka kawą doprawiona związkami arsenu. Marsh przeprowadził analizę wprowadzając do podejrzanej próbki kawy siarkowodór i kwas solny uzyskując osad żółtego siarczku arsenu. Z wynikiem swojej próby stawił się przed sądem, jednak z powodu wątpliwości na tle niejednoznaczności przeprowadzonej próby podejrzany został uniewinniony. Poirytowany tym Marsh opracował udoskonaloną metodę identyfikacji związków arsenu polegającą na zmieszaniu próbki zawierającej arsen z kwasem siarkowym(VI) i cynkiem wolnym od arsenu. Podpalony wydzielający się gaz osadza na zimnej powierzchni metaliczny arsen w postaci srebrno czarnego lustra. Metoda ta jest niezwykle czuła i została opisana przez J. Marsha w artykule zamieszczonym w 21 numerze czasopisma The Edinburgh Philosophical Journal z roku 1836.

  Przez długi czas uważano, że arsen metaliczny i jego tlenek (arszenik) są dwiema rodzajami tej samej substancji. Niejasności zostały rozstrzygnięte przez Heniga Branda, a następnie  A. Lavoisiera, który udowodnił, że arszenik i arsen to dwie różne substancje chemiczne.

Pochodzenie łacińskiej nazwy arsenu – Arsenicum – jest niejasne.