Srebro

Srebro jest metalem o większej aktywności niż złoto i pomimo większego rozpowszechnienia w skorupie ziemskiej rzadziej występuje w formie rodzimej. W związku z tym w starożytnym Egipcie było ono bardziej cenione od złota. O ile Egipcjanie wykorzystywali złoto do wyrobu ozdób o tyle srebro było stosowane do produkcji naczyń na wodę. Wiąże się z tym pewne historyczne podanie wywodzące się z czasów podbojów Aleksandra Wielkiego w Azji. Otóż wojska greckie na pewnym etapie zdobywania terenów leżących w Indiach ogarnęła dziwna gastryczna przypadłość, która częściej dotykała zwykłych żołnierzy a znacznie rzadziej oficerów pomimo tego, że wszyscy przebywali w tych samych obozach. Wyjaśnienie tego fenomenu znaleziono dopiero ponad dwa tysiące lat później gdy stwierdzono, że srebro z którego były wykonane naczynia używane przez oficerów rozpuszcza się w wodzie tworząc koloidalną zawiesinę o działaniu przeciwbakteryjnym. Zwykli żołnierze armii Aleksandra pili z kubków cynowych narażając się tym samym na kontakt z chorobotwórczymi bakteriami. Chociaż proces rozpuszczania srebra w wodzie jest bardzo powolny to jednak jego zawartość wystarcza do unieszkodliwienia występujących w niej patogenów.

Pozyskiwanie srebra z kopalń datuje się od niepamiętnych czasów, a ponieważ srebro często towarzyszy rudom ołowiu to opracowano metody jego rafinacji. Wykonywano proces ekstrakcji srebra z ród ołowiu w sposób następujący. Rudę zawierającą srebro rozdrabniano, płukano wodą i suszono. Następnie mieszano z topnikiem i ogrzewano przy użyciu węgla drzewnego. Otrzymany stop srebra i ołowiu wyprażano na powietrzu, co przeprowadzało ołów w jego tlenki pozostawiając srebro w formie nieutlenionej. Temperatura topnienia tlenku ołowiu wynosi 896°C, a srebra 960°C, czyli w wyniku takiej przeróbki otrzymywano praktycznie czyste srebro.

Łacińska nazwa srebra – Argentum – wywodzi się najprawdopodobniej od sanskryckiego arganta oznaczającego światło jak również kolor biały.