Lutet

Odkrycie lutetu przypadło w udziale francuskiemu chemikowi Georgesowi Urbainowi, człowiekowi niezwykle zasłużonemu w dziedzinie badań związków metali ziem rzadkich, a zwłaszcza przy wydzielaniu tlenków tych metali w formie czystej. W roku 1907 stwierdził on, że „iterb” Marignaca jest mieszaniną dwóch pierwiastków, z których dla jednego z nich zachował nazwę iterb. W związku z tym za moment odkrycia iterbu należałoby przyjąć rok 1907 a nie  1878 czyli rok odkrycia tego pierwiastka przez Jean Charles de Marignaca. Drugi z metali dostał nazwę lutet pochodzącą od łacińskiej nazwy Paryża – Lutetia. W tym samym czasie co Urbain podobne analizy wykonywał austriacki chemik von Welsbach, który wydzielone przez siebie dwa pierwiastki nazwał „aldebaranium” i „cassiopeum”.

Praca Urbaina dotycząca odkrycia lutetu została opublikowane, ale w literaturze niemieckiej przez długi czas pierwiastek ten nosił nazwę „cassiopeum” i oznaczany był symbolem Cp. To drugi przypadek, po cerze, kiedy metal z tej grupy pierwiastków posiadał dwie jednocześnie używane nazwy, a dwóch uczonych pretendowało do jego odkrycia. W przypadku lutetu pojawia się jeszcze jedno nazwisko. Chodzi o Amerykanina Charlesa Jamesa, który również rozdzielił iterb Marignaca na dwa pierwiastki, ale publikacja jego wyników ukazała się już po doniesieniach europejskich uczonych.

Lutet był ostatnim z odkrytych w stanie naturalnym pierwiastków ziem rzadkich, chociaż w roku 1911 Urbain donosił o znalezieniu jeszcze jednego przedstawiciela tej grupy. Analizując linie spektralne stwierdził, że odkrył nowy pierwiastek, dla którego zaproponował nazwę „celtium”. Jednak późniejsze badania pokazały, że był to błąd w interpretacji widm badanych próbek, a obserwowane linie spektralne pochodziły od znanych pierwiastków.