Podsumowanie

Sir Humphry Davy (1778–1829), profesor w Royal Institution w Londynie, badał właściwości ditlenku azotu (1799), zajmował się elektrolizą, przedstawiając teorię elektrochemiczną (1806). Wydzielił metale alkaliczne (1807) i ziem alkalicznych (1808) oraz bor (1807) wykazał pierwiastkową naturę chloru (1809-10), badał tlenki chloru (1811-15) i jodu (1813-14), próbował wyizolować fluor (1813), prowadził badania natury płomienia (1815), wynajdując lampę bezpieczeństwa dla kopalni.

Michael Faraday (1791–1867), początkowo asystent Davy'ego w Royal Institution, a później profesor chemii, odkrył dwa chlorki węgla (1821), skroplił chlor (1823) i inne gazy (1823–45), odkrył butylen i benzen (1825) oraz opracował prawa elektrolizy (1832-3).

Joseph Louis Gay-Lussac (1778–1850), profesor w Paryżu, odkrył prawa rozszerzania cieplnego gazów (1802; niezależnie od Daltona, 1801) oraz prawo objętości gazowych (1808). Badał jod (1813-14) i związki cyjanogenu (1815), izolując cyjanogen i wyjaśniając jego naturę jako rodnika organicznego; wyróżnił tlenki azotu N₂O₃ i NO₂ (1816); zastosował analizę wolumetryczną do kwasymetrii, chlorymetrii i miareczkowania srebra (1824–32);  zaproponował ulepszenia w produkcji kwasów siarkowych (1827) i szczawiowych (1829). Metoda Gay-Lussaca odzyskiwania tlenków azotu przy produkcji kwasu siarkowego(VI) została po raz pierwszy użyta w 1842 roku.

Louis Jacques Thenard (1777-1857) pracował z Gay-Lussac nad chlorem (1809-11) i metalami alkalicznymi (1808-11), odkrywając ulepszoną metodę otrzymywania tych metali. Odkrył nadtlenki sodu i potasu oraz amidek potasu i wykazał, że potas żrący i soda kaustyczna zawierają zarówno wodór jak i tlen; odkrył nadtlenek wodoru (1818) i prowadził badania nad tlenkami metali (1805), fosforu (1812) oraz w dziedzinie chemii organicznej badając kwas sebacynowy (1801), żółć (1805-7), etery (1807) itp.

Jöns Jacob Berzelius (1779–1848), profesor chemii w Sztokholmie i sekretarz Szwedzkiej Akademii Nauk, dzięki badaniom ilościowym wykazał, że prawa stosunków wagowych i teorii atomowej mają zastosowanie zarówno w chemii nieorganicznej, jak i organicznej (1810). Wprowadził klasyfikację minerałów na podstawie składu chemicznego (1814), opracował współczesne symbole chemiczne (1813) i opracował (od 1811) teorię elektrochemiczną, niezależnie od Davy'ego. Opracował tabele mas atomowych (1814, 1818, 1826), przy czym późniejsze jego wartości są niemal identyczne z wartościami współczesnymi, z wyjątkiem metali alkalicznych i srebra. Odkrył cer (1803, publikacja w 1804 r.), selen (1807) i tor (1828, opublikowany w 1829 r.); wyizolował krzem (1810), tytan (1824) i cyrkonu (1825) oraz dokonał szczegółowych badań związków telluru (1834) i szeregu metali (V, Mo, W, U itp.) oraz  sulfosoli (1825). Związki litu zostały odkryte w jego laboratorium przez Arfvedsona w 1817 r., a sam metal został po raz pierwszy uzyskany przez Davy'ego. Berzelius znacznie poprawił metody analityczne (stosowanie rurek gumowych, kąpieli wodnej, eksykatora, butelki do płukania, bibuły filtracyjnej, analizy przy uzyciu dmuchawki) i wprowadził metody zwęglania substancji organicznych (1814). Odkrył także pochodne kwas mlekowego (1806) i kwas pirogronowy (1835) oraz inne związki organiczne, a także (wykazując w 1830 r., że racematy kwasu winowego mają ten sam skład) rozpoznał i nazwał izomerię (1827). Zaproponował nazwę kataliza (1835).

Eilhard Mitscherlich (1794–1863), profesor w Berlinie, odkrył izomorfizm (1819), polimorfizm (1821), siarkę monokliniczną (1823), kwas selenowy (1827), kwas benzenosulfonowy i nitrobenzen (1833), i otrzymał benzen z kwasu benzoesowego (1834). Przedstawił teorię „kontaktowej” eteryfikacji (1834) i fermentacji (1836), uznając w ten sposób istnienie katalizy, którą nazwał „działaniem kontaktowym”

Pierre Louis Dulong (1785–1838), dyrektor École Polytechnique w Paryżu, odkrył trichlorek azotu (1813), pracował nad tlenkami azotu (1816), niższymi tlenowymi kwasami fosforu (1816) i składem wody (z Berzeliusem) (1819). W połączeniu z Alexisem Therese Petitem (1819) przedstawił prawo stałości ciepła atomowego, na podstawie którego Berzelius, a później Cannizzaro, określili wielkości mas atomowych. Dulong zmierzył współczynniki załamania (1825) i ciepło właściwe (1828) gazów. Przedstawił (1815) „teorię wodorową” budowy kwasów podobną do zaproponowanej przez Davy'ego.

William Prout (1785–1850) zasugerował (1815–16), że wszystkie ciężary atomowe są wielokrotnościami ciężaru wodoru, i że wodór jest pierwiastkiem podstawowym (protyle), z którego powstają inne pierwiastki przez kondensację. Prout odkrył także kwas moczowy w odchodach węża boa (1815) i mureksyd (1818), zbadał i opracował metody analizy moczu oraz metody analizy organicznej wykorzystującej metodę spalania związku w atmosferze tlenu (1815–1827).

Amedeo Avogadro (1776-1856), profesor fizyki w Turynie, wysunął hipotezę (1811), że równe objętości wszystkich gazów, w tej samej temperaturze i przy tym samym ciśnieniu, zawierają identyczną liczbę cząstek (cząsteczek). Cząsteczki gazów elementarnych, np. tlen, wodór i chlor składają się z dwóch (a może wielokrotności dwóch) atomów, a nie (jak sądził Dalton) pojedynczych atomów. Avogadro wykazał, że ta hipoteza godzi teorię atomową Daltona z prawem objętościowym Gay-Lussaca i tym samym przezwycięży trudności wskazane przez Daltona. A. Ampere (1814) zasugerował, że wszystkie cząsteczki pierwiastków zawierają cztery atomy. Hipoteza Avogadro nie została przyjęta, a chemicy jak dawniej opierali wartości mas atomowych na arbitralnych zasadach lub używali równoważników zamiast ciężarów atomowych.

Thomas Thomson (1773-1852), profesor w Glasgow z 1818 roku, po raz pierwszy opublikował opis teorii atomowej Daltona (System of Chemistry, 1807). Odkrył chlorek siarki (1803) i chlorek chromylu (1827). Określił wiele mas atomowych, które - jak sądził - popierały hipotezę Prouta (1825 r.), przez co popadł w konflikt z Berzeliusem, którego wartości mas atomowych nie zgadzały się z hipotezą Prouta. Zaskakująco dokładne oznaczenia mas atomowych dokonał w 1833 r. Edward Turner (1796–1837), pierwszy profesor chemii na University College w Londynie, i F. Penny w 1839 r. Naukowcami, którzy rozszerzyli metody chemii analitycznej Berzeliusa i sformułowali „tabele grupowe” analizy jakościowej, byli Heinrich Rose (1795–1864), uczeń Berzeliusa, profesor w Berlinie i autor Handbuch der analytischen Chemie ( 1829) oraz Carl Remigius Fresenius (1818–1897), uczeń Liebiga, profesor w Wiesbaden i autor traktatów na temat analizy jakościowej (1841) i ilościowej (1846), które są nadal w użyciu.

Antoine Jerome Balard (1802–1876), demonstrator w Montpellier, gdzie odkrył brom w 1826 r., a następnie profesor na Sorbonie w Paryżu, odkrył kwas chlorowy(I) i tlenek chloru (1834). Odkrycie bromu potwierdziło elementarną naturę halogenów (chloru i jodu). (Nazwę halogen wprowadził Berzelius w 1825 r.)

Leopold Gmelin (1788-1853), profesor w Heidelbergu, odkrył żelazicyjanek potasu (1822), taurynę (1824), kwasy krokonowy i rodizonowy (1825), hematynę i pankreatynę (z Tiedemannem, 1826), wprowadził nazwy ester i keton (1848) i napisał obszerny Handbuch der Anorganischen Chemie.