Wersja twojej przeglądarki jest przestarzała. Zalecamy zaktualizowanie przeglądarki do najnowszej wersji.

Principles of Chemistry

 Rubid

Drugim, po cezie, pierwiastkiem odkrytym dzięki zastosowaniu metod spektroskopowych jest rubid, który został zidentyfikowany podczas badań minerału o nazwie lepidolit. Minerał ten po raz pierwszy był badany przez M. Klaprotha pod koniec osiemnastego wieku, ale wtedy nie znaleziono w jego składzie metali alkalicznych. Nie będąc pewnym swoich pierwszych analiz Klaproth powtórnie przebadał minerał i stwierdził, w 1797 roku, że w jego skład wchodzi 54,5% tlenku krzemu, 38,35% tlenku glinu, 4% tlenku potasu i 0,75% tlenku manganu. Pozostałe brakujące 2,5% masy analizowanej próbki Klaproth przypisał wodzie zawartej w próbce. Jednak bez względu na to jak pomysłowe techniki analizy mógł zastosować Klaproth nie był w stanie zidentyfikować litu ani fluoru, które odkryto później.

W roku 1861 próbka tego minerału trafiła do rąk Bunsena i Kirchhoffa, którzy strącili potas w formie soli sześciochloroplatynianowej, a następnie przeprowadzili analizę spektralną pozostałości. 23 lutego tego roku ogłosili odkrycie w lepidolicie nowego metalu alkalicznego. Widmo spektralne tego pierwiastka charakteryzuje się występowaniem jasnych czerwonych linii co znalazło odzwierciedlenie w nazwie. Słowo rubid pochodzi od łacińskiego słowa –rubidus – ciemnoczerwony. W następnej kolejności stwierdzili występowanie rubidu w wodzie mineralnej, w której wcześniej odkryli cez. Obydwaj badacze próbowali uzyskać metaliczny rubid w wyniku elektrolizy stopionego chlorku tego metalu. Próby te nie doprowadziły w rezultacie do uzyskania metalicznego rubidu, ale do niebiesko zabarwionej homogenicznej substancji, w której nie dało się wyróżnić metalu. Prawdopodobnie otrzymywali oni koloidalną zawiesinę rubidu w chlorku tego metalu. Bunsen otrzymał metaliczny rubid, w roku 1863, w wyniku ogrzewania wcześniej wyprażonego winianu rubidowego.