Wersja twojej przeglądarki jest przestarzała. Zalecamy zaktualizowanie przeglądarki do najnowszej wersji.

Principles of Chemistry

 Tytan

Odkrywcą tego pierwiastka był Anglik William Gregor, który nie był chemikiem, a duchownym i mineralogiem. Jego zainteresowania mineralogią powodowały, że od czasu do czasu wykonywał analizy znalezionych próbek. Któregoś dnia zainteresował się czarnym piaskiem, który znajdował się na terenie parafii w Mannacan, miejscowości położonej na terenie południowej Kornwalii, i w której pełnił posługę kapłańską. Poddał ten minerał, w roku 1791, bardzo skrupulatnej analizie. O dokładności wikarego Gregora może świadczyć skład próbki określony przez niego jako: 40 i 9/16 procenta tlenku żelaza, 3 i ½ procenta krzemu oraz 45% związku, opisanego jako czerwonobrązowe wapno. Dodatkowo podał jeszcze stratę jaką przyniosła analiza określając ją na 4 i 15/16 procenta początkowej próbki. Szczególnie zainteresowała go czerwonobrązowa substancja, którą rozpuścił w kwasie siarkowym(VI) otrzymując żółty roztwór. Roztwór potraktowany cynkiem, cyną lub żelazem zmieniał kolor na fioletowy. O wynikach swoich eksperymentów poinformował Królewskie Towarzystwo Geologiczne w Kornwalii oraz niemieckie czasopismo naukowe Annalen Crell, ale będą skromnym człowiekiem zaznaczył, że jego badania są niekompletne i wymagają uzupełnienia ze strony bardziej doświadczonych uczonych. Jego przyjaciel D. Hawkings, również mineralog, przekonywał Gregora, że zbadany przez niego piasek jest nowym, nieznanym jeszcze, minerałem, zawierającym w swoim składzie nieznany metal. Gregor przekonany opinią kolegi zaproponował nazwę dla nowego metalu „mennacyn”, a minerał w którym został odkryty opatrzył nazwą „mennakonit”. Obecnie minerał badany przez Gregora nosi nazwę ilmenitu i jest to tytanian żelaza o wzorze FeTiO2. Podobne badania przeprowadził Franz Joseph Müller baron von Reichenstein jednak nie udało mu się zidentyfikować uzyskanej substancji.

Klaproth, znając doniesienia Gregora, ale im nie dowierzając, w roku 1795 wyizolował tlenek tytanu z próbki minerału sprowadzonego z terenu obecnej Słowacji. Minerałem tym był rutyl czyli tlenek tytanu TiO2. Ponieważ badania Klaprotha doprowadziły do tego samego skutku co doświadczenia Gregora uznał on, że Gregor odkrył tytan. Obowiązującą nazwę dla nowego metalu nadał Klaproth. Uzyskanie metalicznego tytanu jest skomplikowane i było poza możliwościami ówczesnych badaczy. Próby redukcji tlenku przy użyciu węgla prowadzą nie do otrzymania metalicznego tytanu, a jego węgliku. Dopiero w roku 1910 udało się otrzymać metal w postaci czystej Matthewowi Albertowi Hunterowi, który ogrzewał chlorek tytanu z metalicznym sodem w reaktorze stalowym w temperaturze 700–800°C. Tytan o bardzo wysokiej czystości otrzymano dopiero w roku 1925 dzięki zastosowaniu metody opracowanej przez Antona Eduarda van Arkela i Jana Hendrika de Boera. Zastosowana przez nich metoda polegała na rafinacji tytanu w zamkniętym reaktorze, gdzie pod obniżonym ciśnieniem, pary jodu reagują z zanieczyszczonym tytanem tworząc jodek tego metalu, który następnie rozkłada się na ogrzanym oporowo drucie wolframowym. Aż do roku 1946 tytan nie znalazł zastosowania ze względu na trudności i koszty związane z jego otrzymaniem. W tym roku William Justin Kroll opracował technologię uzyskiwania metalicznego tytanu przez redukcję jego chlorku magnezem.